groeien in geloof

Met de kinderen een dagje naar de dierentuin vind ik best leuk, maar in het echte leven kan ik niet zo goed met dieren. Vooral van honden krijg ik het Spaans benauwd. Tot mijn grote schaamte moet ik u bekennen dat ik zelfs tweemaal op een woonerf heb gestaan, veilig in de auto, om daarna zwetend en met een rood hoofd snel weer weg te rijden.  
Ik durfde de auto niet uit vanwege die grote hond achter m'n portier. Inderdaad, te sneu voor woorden.   
 
Geruime tijd geleden was er weer zo'n confrontatie met een hond en ik dacht eigenlijk dat het best redelijk ging. In het gesprek met z'n baas bleek duidelijk dat hij m'n entree had geobserveerd en dat toch net ietsjes anders zag. 
 'Een volgende keer', zo zei de vriendelijke eigenaar, 'is het beter om je niet zo groot te maken. Maak je klein, ga desnoods door de knieën, onderdruk je angst, kies voor de tegengestelde reactie, je zult zien, dat doet wonderen bij zo'n hond'.  
 
In de kerk hebben we een bizar seizoen achter de rug. We begonnen voortvarend en mochten heel vanzelfsprekend honderden mensen ontvangen in onze erediensten. Tijdens de gemeentedag vulde de Adventkerk zich nog met levendigheid, de commissie had weer voor een aantrekkelijk programma gezorgd, maar vrij snel daarna kreeg angst ons in de greep en werd het overal ijzig stil.  
Voor het eerst kon je voor het op peil houden van je geestelijk leven niet meer rekenen op de samenzang en het bijeenkomen van de massa. Discipline en regelmaat waren vereist om op te blijven wandelen met de Heer.  
 
Intussen wordt er weer vooruit gekeken en hopen we het kerkelijk leven in september tot normalere proporties terug te brengen. En toch, voordat we onszelf weer overvragen, misschien hebben we de bittere nasmaak van dit seizoen ook nodig om ons leven in alle oprechtheid te kunnen delen. Ook hier en nu zijn we kerk in de marge geworden en vereist geloof taaiheid, discipline en dankbaarheid. We hoeven ons als gelovigen niet op te blazen tot wie we niet zijn, we kunnen alle krampachtigheid laten varen, want misschien wordt het echte leven wel op de knieën gedeeld.  
 
We zijn kerk van de Heer, dat is ons geheim. Jezus verheugde zich over de voorsmaak van het koninkrijk, want wat gebeurde er in Zijn aardse leven niet veel, maar Hij eindigde wel met minder volgelingen dan waarmee Hij begon.  
 
We zijn kerk van de Heer, juist in alle twijfels, somberheid en angsten.  
We zijn kerk van de Heer, nog voordat we ons hebben ingespannen.  
 
Een gezegende en ontspannen zomerperiode gewenst!  
 
Ds. Ruben Werrie