groeien in geloof

Ruwe Handen
Romeinen 5:
En dat niet alleen, we prijzen ons zelfs gelukkig onder alle ellende, omdat we weten dat ellende tot volharding leidt, volharding tot betrouwbaarheid/karakter, en betrouwbaarheid/karakter tot hoop. Deze hoop zal niet worden beschaamd, omdat Gods liefde in ons hart is uitgegoten door de heilige Geest, die ons gegeven is.
Ik herinner mij die keer dat na de dienst op mijn organist afstapte om hem te bedanken voor zijn belangrijke aandeel in de dienst. Wat hij aan het orgel wist te ontfutselen, vulde prachtig aan wat ik deed met de woorden die ik sprak. Zo werd er samen ruimte geschapen voor God om ons aan te spreken.
Aangezien het voor Corona was gaf ik hem een hand. Hij gaf mij een hand. Op dat moment werd ik mij bewust van zijn ruwe met eelt bedekte handen, zoveel ruiger dan de mijne. Handen die zo zijn geworden van hard werken op de boerderij: van doorzetten en aanpakken, van volharden en niet bij de pakken neer gaan zitten.

Ruwe handen en diepe rimpels zijn voor mij zo een beeld van hard werken om het cynisme op afstand te houden. Het is hard werken om door ingewikkelde situaties te komen. Maar het is volharding wat uiteindelijk uitmondt in Gods zegen. Het is in volharding, in uithouden dat wij het leven serieus nemen. De uitdagingen worden niet via een afkorting opgelost. De ingewikkeldheid wordt niet uit de weg gegaan. Ze wordt onder ogen gezien.

Als we de ingewikkeldheid van het leven uit de weg gaan of de afkorting gebruiken dan gaan we het echte leven uit de weg. Maar dan houdt je jezelf voor de gek. Ten diepste bedrieg je dan jezelf maar ook de God van het echte Leven. Maar wie volhoudt, volhardt, zijn/haar huiswerk doet, mag weten dat hij/zij omgeven is door Gods warme bevestiging. Dan loop je de Hoop tegen het lijf, die door Gods liefde in ons hart is uitgegoten.
Er is geen hoop te vinden behalve te midden van de uitdagingen van het leven. Er bestaat geen makkelijke hoop. Zij komt je niet aanwaaien. Hopen is hopen tegen alle verwachting in. 1
Samen met mijn gezin ben ik nu nog maar een maandje hier. In de tussentijd heb ik al meegemaakt dat wij moeten improviseren en flexibel moeten zijn in verband met de maatregelen rondom Corona. Ik ben al aangeschoven bij een kerkenraadsvergadering. Heb deel uitgemaakt van een wijkraad. Ik heb meegemaakt dat wij met zijn alleen nadenken over dat wat we waarderen in onze gemeente. Waarvan we hopen dat er meer van zal zijn in de toekomst.
Wat mij opviel in als dit is dat we zoeken naar een weg die onze voet kan gaan midden in een complexe realiteit. De kerk wordt anders. Of zoals de reformatoren zijn “Ecclesia reformata semper reformanda”. De kerk van de reformatie moet altijd weer een make-over ondergaan.
Is het niet door onze keuze, dan is het wel doordat Corona of de tijd ons doet herbezinnen.
En terwijl wij tasten en proberen, luisteren en dromen, doen en soms ook wachten, geloof ik in een God die niet stil zit. Want het beste komt nog.

Zijn liefde daagt ons uit om niet bang te zijn voor de ruwe handen en diepe groeven in ons gezicht. Want de ruwe handen en diepe groeven belichamen de hoop, die in ons is. Het hart dat liefheeft, heeft nu eenmaal littekens, breuklijnen, butsen en deuken. Kwetsbaarheid hoort bij liefhebben. Dat
zien we terug in de gekruisigde handen van Jezus en de tranen die Hij huilde terwijl hij bezig was om iets van Gods nieuwe wereld te laten oplichten.
En dus zing ik van harte met zoveel generatie’s voor mij.

“Onze hulp en onze verwachting
is van God, onze Heer.
Hij die alles maakte,
laat niet los wat Hij begon.
Genade en vrede
van God, de Vader;
door Jezus, zijn Zoon, Immanuël.
Hij woont met zijn Geest in ons.
Halleluja, halleluja, amen!” (tekst en muziek; Adrian Roest @ stichting Sela Music)

Ik ben nieuwsgierig naar wat God laat bloeien in Bunschoten - Spakenburg.
Laat het grote avontuur maar beginnen.
Ds. Karsten van Staveren