groeien in geloof

Meditatie
Onze hoop ligt in een kribbe;
Deelt ons menselijk bestaan.
Wij knielen en aanbidden,
'God met ons' is zijn naam.

Het is woensdagmorgen. De winter is gearriveerd. En zoals altijd maakt iedereen zich klaar in huize van Staveren om uit te waaieren naar de plek waar we ons ding mogen doen. Zoals bijna elke morgen fiets ik met zoonlief naar het Sterrenlicht. Niet omdat het moet, maar omdat het kan. Eventjes een moment van ongedeelde aandacht. We hebben onze rituelen nodig, om te bouwen aan onze relaties.
Maar vandaag zie ik een stuk minder dan anders. Het is mistig. We worden omgeven door een koude en klamme deken. Het is niet die mooie ochtendmist die je ziet in de herfst of in het voorjaar die zo prachtig over de polder kan liggen. Nee deze mist is dat grijze spul, waardoor je wat mistroostig wordt.
En ik moet denken aan een uitspraak van een collega. Zij omschreef de Corona-tijd als lopen in de mist. Je ziet niet echt waar je heen gaat. Alles lijkt grauw, koud en klam. De sjeu is er eruit en er is geen vooruitzicht dat het snel anders wordt.

Ik moet zeggen: op sommige momenten herken ik mij wel in deze uitspraak. Geen wonder dat de kerstboom bij mij eerder in huis stond dan op andere momenten. Hij stond al binnen zelfs voordat de goedheiligman ging overwinteren in Spanje. Ik heb de kerststerren maar snel voor het raam gehangen, omdat ik verlang naar die grote ster die ooit een stel geleerden uit een ver land naar dat kind in een kribbe leidde.
Maar zo fietsend door de mist, is het lastig om zelfs dat grote Sterrenlicht te zien. En net zoals de wijzen heb ik behoefte aan wat feedback of ik nog op de goede weg zit. Zij klopten aan bij Herodus. Wat achteraf misschien niet de beste zet blijkt te zijn geweest. Maar waar kunnen jij en ik dan terecht?

In de mist lijkt het wel alsof de wereld eventjes verstoppertje speelt. Juist met kerst in aantocht, wordt ik erbij bepaald, dat ik geloof dat God ook van verstoppertje houdt. Niet om mij te irriteren. Niet om mij dwars te zitten. Niet om mij te depri te maken. Maar juist om mij weer te verrassen en te verbazen. Om het plezier te ontdekken van het verstoppertje spelen: van het iemand vinden.
Corona maak de wereld mistig. En wanneer ik mij afvraag of ik nog op de goede weg ben, klop ik dan maar aan bij die hoop in een kribbe. Waarin een grote God zich in kleinheid verstopt.

Of zoals een prachtig kerstlied van Hill Song het omschrijft:
For this baby wrapped in a cloth is The incarnate word of God All the kingdom and its power Resting now in this child Prince of Heaven Jesus hope of the world Want dit kind gewikkeld in een kleed is het mensgeworden Woord van God Heel het Koninkrijk en haar kracht Zit verstopt in dit kind Hemelse prins Jezus, hoop van de wereld

En dus fiets ik maar door de mist, hoe koud of klam het ook aanvoelt.
Mijzelf weer gevoelig laten maken voor die bijzondere constatering dat God juist in de kleine dingen ons nabij komt. Het wordt weer tijd dat ik gevonden wordt, door dat kind in een kribbe.
Hij in wie heel Gods Koninkrijk en haar kracht verstopt zit. Het wordt tijd voor kerst.
Deze kerst wordt door omstandigheden in kleine kring gevierd.
Maar juist in de de kleinheid, wil Gods grootheid dichtbij zijn.

Ik wens jullie de vreugde van kerst toe.
“Joy to the world the Lord has come”
“Jubel het uit, de Heer is hier”, bij jullie thuis, in jullie woonkamers.
Ds. Karsten van Staveren